ကံတူ အက်ိဳးေပး

ေသာကေတြ ေျပေပ်ာက္ဘုိ႔
ေလာဘေတြ ေခြ်ေဖ်ာက္ပါ။

မိတ္ေဆြေကာင္းရွိဘို႔ လိုအပ္သလုိ
မိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္ဘုိ႔လည္း လုိအပ္ပါ၏၊

 ေၾကြးရွိရင္ ျပန္ဆပ္ရမယ္၊
ေက်းဇူးရွိလွ်င္လည္း ျပန္ဆပ္ရမယ္၊
ဒါေပမဲ့ ေၾကြးက ေက်တယ္၊ ေက်းဇူးက ေက်တယ္ မရွိပါ။

 ရွာသမွ်ဟာ ပုိင္ဆုိင္ဘုိ႔
ပုိင္ဆုိင္သမွ်ဟ ေပးဆပ္ဘုိ႔
ေပးဆပ္ျခင္းဟာ ေလာကၾကီး ခ်မ္းသာဘို႔ေပါ့။

ဘ၀ဆုိတာ  ေ၀ဟင္မွာ ေလမွာလြင့္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေရာ္ႏွင့္ တူတယ္၊
က်ရာအရပ္ မွန္းဆဘို႔ ခက္သလို .. အနာဂါတ္အတြက္ မွန္းဆရ ခက္လုိ႔ေပါ့။

ဘ၀ဟာ ျမစ္တစ္စင္းနွင့္လည္း တူတယ္၊
အေကြ႕အေကာက္ - အနိမ့္အျမင့္ေတြ မ်ားလို႔ေပါ့။

ျဖည့္လုိ႔ မျပည့္တာက “ ေလာဘ ” ၊
ျဖည့္ရင္ ျပည့္တာက ” ပါရမီ ” ။

ေနာက္ေၾကာင္း ရွင္းဘုိ႔ သန္႔ဘုိ႔အတြက္
ပစၥဳပၸန္ေကာင္းမွ ျဖစ္မယ္။
အနာဂါတ္ေကာင္းဘုိ႔အတြက္ ဆုိရင္လည္း
ပစၥဳပၸန္ေကာင္းမွ ျဖစ္ႏုိင္မယ္။

ေစတနာမွ်ားဦးကို အျမဲတန္း အေကာင္းဘက္သုိ႔
ခ်ိန္ရြယ္ထားပါ။

ေငြဆုိတာ သုံးတတ္ရင္ “ အရိပ္ ” ေအးခ်မ္းမႈကုိ ေပးတယ္၊
မသုံးတတ္ရင္ “ အဆိပ္ ” ဆင္းရဲဒုကၡကုိ ေပးတတ္တယ္။

ေမြးဖြါးျခင္းဟာ “ ေသဘို႔ ” ပဲ၊
မေသခင္မွာ အေနတတ္ဘို႔နဲ႔ ေသလွ်င္ အေသျမတ္ဘုိ႔ အေရးၾကီးတယ္။

သူ ေတာ္ - မေတာ္
သူ ေကာင္း - မေကာင္းကုိ
သူ႔ရဲ႕ အျပဳအမူလကၡဏာက ေဖၚျပေနပါတယ္၊
ၾကည့္တတ္ဘု႔ိပဲ လိုပါတယ္။

ဘ၀ရပ္တည္ဘို႔အတြက္ လူတုိင္းဟာ ပစၥည္းေငြေၾကးကုိ ရွာေဖြၾကရတယ္၊
အဲဒီအခါမွာ  “ အစာသာျမင္ျပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္မျမင္တဲ့ ငါးေလးလို ” မျဖစ္ဘို႔
အေရးႀကိီးတယ္၊

အမွတ္တရ ျဖစ္ဘုိ႔အတြက္
အမွတ္ရစရာေလးေတြကုိ ေလာကအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့ရမယ္၊
“ ေပးဆပ္သူသာ ပုိင္ဆုိင္သူ ျဖစ္ႏိုင္၏ ” တဲ့။

တကယ္ေတာ့ သူက်ိဳးျပဳေနျခင္းဟာ
ပါရမီသေဘာအရ ကုိယ့္က်ိဳး “ စု ” ေနျခင္းပါပဲ။

ကံတူ အက်ိဳးေပးတဲ့၊
( ဆုိးဆုိး ေကာင္းေကာင္း ) ကံအတူ ျပဳခဲ့ၾကသူေတြဟာ
အက်ိဳးေပးေတာ့လဲ အတူတူ “ ခံစား စံစား ”  ၾကရတယ္။

                                         ေကာင္းသစ္..