အလင္း စ.ေသာေန႔ - ၁

                                              ဓမၼစကံၠ ပ၀ေတၱတုံ ၊ ဂစၦာမိ ကာသိနံ ပုရံ
                                              အႏၶီဘူတသၼႎ ေလာကသၼႎ ၊ အာဟဥၥံ အမတဒုႏၵဳဘႎ။

                                               တရားဓမၼစက္   ေဟာျမြက္ဘို႔ရာ

                                               ကာသိ.ဗာရ     မိဂ ၀နာ

                                               ၾကြခ်ီငါလွမ္း     အကဏ္းပမာ
                                               ေလာကႀကီး    စည္တီး ျမင္ေစမွာ။
                                              (ကာသိ - ကာသိတုိင္း၊ ဗာရ - ဗာရဏသီျပည္၊ 

                                              မိဂ၀နာ - မိဂဒါ၀ုန္ေတာ )။

ဒီပကၤရာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား၏ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ၀ပ္စင္း၍ ညြန္ဗြက္အုိင္ထက္ မိမိကုိယ္ကုိ တံတားအသြင္ ခင္းလွ်က္ ပါရမီေကာင္းမႈ စုခဲ့သည္မွစ၍ .မင္းျမတ္ေ၀ႆႏ ၱရာ ဘ၀တုိင္ေအာင္ ေလးသေခ်ၤနွင့္ကမၻာ တစ္ သိန္း တုိ႔ကာလပါတ္လုံး “ စရိယသုံးပါး စြန္႔ျခင္းႀကီးငါးပါး ပါရမီဆယ္ပါး အျပားသုံးတယ္တုိ႔ ” ျဖည့္ က်င့္ေတာ္ မူခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကဆုံလျပည့္ေန႔၌ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူခဲ့ပါ၏၊ (ထုိေန႔သည္ ရွင္   ေတာ္ျမတ္ဘုရား အလင္းရေသာေန႔ ျဖစ္ပါ၏)။

ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားသည္ ဥရုေ၀ဠေတာ ေနရဥၨရာျမစ္ကမ္းအနီး ေဗာဓိပင္ရင္း၌ “ ၀ိမုတိၱသုခ - အရဟတၱ ဖိုလ္ခ်မ္းသာ ” ကို ခုနစ္ရက္ပါတ္လုံး ခံစားလွ်က္ ေန ေတာ္မူပါ၏။ ထုိ႔ေနာက္ “ ပဋိစၥ သမုပါၸဒ္ ” ကုိ အႏု လုံ  ပဋိလုံ . အျဖစ္ အပ်က္အားျဖင့္ နွလုံးသြင္းေတာ္မူျပန္၏။ 

ခုနစ္ရက္ျပည့္ေသာအခါ အဇပါလေညာင္ပင္ရင္းသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလွ်က္ သီတင္းသုံးေတာ္မူ၏၊ ထုိအခါ ဟုံဟုံ က ပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္လွ်က္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာၾကားျပီး  - “အသွ်င္ေဂါတမအဘယ္မွ်ေသာအတုိင္းအရွည္ျဖင့္ျဗဟၼဏမည္ပါသနည္း၊ျဗဟၼဏအျဖစ္ကုိ ျပဳတတ္ေသာ

တရားတုိ႔ကား အဘယ္တုိ႔ပါနည္း ” ဟု ျဗဟၼဏျဖစ္ရန္ က်င့္စဥ္ကုိ ေမးေလွ်ာက္ေလ၏၊

“ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္သည္ မေကာင္းမႈကို အပျပဳျပီးျဖစ္၏၊ ဘယ္ေသာအခါမွ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ မေကာင္းမႈကုိ လုံး၀မျပဳေတာ့၊ တဟုံဟံု မာန္မူျခင္းကုိ မျပဳတတ္၊ ကိေလသာကုန္စင္ျပီးသူျဖစ္၏၊ ဘာ၀နာ စီးျဖန္းအားထုတ္ေသာစိတ္ရွိ၏၊မဂ္ဥာဏ္တုိ႔၏အဆုံး အရဟတၱဖုိလ္သို႔ေရာက္ရွိသူျဖစ္၏ ၊ျမတ္ေသာ အက်င့္ ကုိက်င့္သုံးျပီးသူျဖစ္၏၊ ေနာက္ထပ္က်င့္စရာမရွိေတာ့၊ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဟႏ ၱာအရွင္ျမတ္သည္ “ ျဗဟၼဏအစစ္ ” အမွန္ျဖစ္၏ဟုရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားသည္ ဥဒါန္း က်ဴးရင့္ေသာအားျဖင့္ ဟုံဟုံကပုဏၰားကုိ အေျဖ ေပးေတာ္ မူလုိက္၏၊(ဟုံဟုံက ပုဏၰားသည္ ဘုရားရွင္ကုိိ ဦးဆုံးျမင္ရသူျဖစ္လွ်က္ တရားမျမင္ သူ ျဖစ္ခဲ့၏)။

ထိုမွေနာက္ က်ည္းပင္ရင္း၌ ခုနစ္ရက္ပတ္လုံး ၀ိမုတိၱသုခကုိ ခံစားေတာ္မူျပန္၏၊ ထုိအခ်ိန္ အခါမဲ့မုိးႀကီး သည္းထန္စြာရြာသြန္းသျဖင့္ မုစလိႏၵနဂါးမင္းသည္ မိမိဗိမာန္မွထြက္လွ်က္ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားအား ေလ ဒဏ္ မုိးဒဏ္ သဘာ၀ေဘး အႏ ၱရာယ္နွင့္တကြ မွက္ျခင္ယင္ေျမြကင္းေဘးတုိ႔မွ အကာကြယ္ေပးေသာအား   ျဖင့္မိမိအေခြတုိ႔ျဖင့္ရစ္ပါတ္၍ ဦးေခါင္းေတာ္ကုိ ပါးပ်ဥ္းမုိးထားလွ်က္ ခုနစ္ရက္ပတ္လုံး ေစာင့္ေရွာက္ ေပး -
ေလေတာ့၏။

ထုိမွေနာက္ လင္းလြန္းပင္ရင္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လွ်က္ ၀ိမုတိၱသုခကုိ ခံစားေတာ္မူျပန္၏၊ ထုိအခ်ိန္ (အတိတ္ ဘ၀က ေဆြမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ေသာ ဘုမၼစုိးနတ္၏ လမ္းညႊန္ခ်က္အရ)ဥကၠလာဇနပုဒ္မွ ကုန္သည္ညီေနာင္တုိ႔သည္ ဘုရားရွင္ထံ ခ်ဥ္းကပ္လွ်က္ အသင့္ပါလာေသာ “မုန္႔ၾကြက္က်စ္ႏွင့္ပ်ားဆုပ္မုန္႔တုိ႔ကုိ ဆက္ကက္ လွဴဒါန္းေလ ၏။ထုိအခါ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားသည္ နတ္မင္းႀကီးေလးေယာက္တုိ႔ လွဴဒါန္းအပ္ေသာ အညိဳေရာင္ ေက်ာက္ သပိတ္ျဖင့္ တပုႆႏွင့္ဘလိႅကတုိ႔လွဴဒါန္းေသာ မုန္႔ဆြမ္းတုိ႔ကို အလွဴခံေတာ္မူ၍  ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ ေတာ္
မူ၏၊( နတ္မင္းႀကီးေလးေယာက္ လွဴဒါန္းေသာ သပိတ္ေလးလုံးကို တစ္လုံးတည္းျဖစ္ေအာင္ ဓိ႒ာန္ေတာ္မူ၏)

မုန္႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပး၍ျပီးေသာအခါ ကုန္သည္ညီေနာင္နွစ္ေယာက္တုိ႔သည္ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား၏ ေျခ ေတာ္

အစုံကုိ ဦးခုိက္လွ်က္ ဦးတုိက္လွ်က္ မိမိတုိ႔ကုိယေန႔မွစ၍ အသက္ထက္ဆုံး ဘုရား တရားကုိ ကုိးကြယ္ ဆည္း ကပ္ေသာ ဥပါသကာဟူ၍ သိမွတ္ေတာ္မူပါဟု ေလွ်ာက္ထားၾကေလ၏၊(ထုိအခ်ိန္၌ သံဃာရတနာမေပၚ   ေသးေပ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ တပုႆႏွင့္ဘလိႅကတုိ႔သည္ အစဦးဆုံး “ေဒြ၀ါစိက ”သရဏဂုံတည္သူမ်ား ျဖစ္ၾက၏ ထို႔ျပင္ သူတုိ႔သည္ ဘုရားရွင္ကုိ ေရွးဦးစြာ မုန္႔ ဆြမ္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းခြင့္ရသူမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကပါ၏)။

                                                                                                             ဆက္ရန္ . ေကာင္းသစ္