၀ိရတီ-ဟူသည္ဒုစရုုိက္ကိုမျပဳမက်င့္မေျပာေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းလကၡဏာရွိ၏၊ဒုစရိုက္မွတြန္႔ဆုတ္ျခင္း ကိစၥရွိ၏၊ဒုစရုိက္ဟူသည္ မျပဳသင့္ မျပဳထိုက္ ေရွာင္ၾကဥ္ ရမည့္္ တရားဟု ေယာဂီဥာဏ္အား ေရွ႔ရႈ ထင္လာ၏၊သဒၶါ ဟိရိ ၾသတၱပၸ အပိစၦစေသာ တရား လွ်င္ နီးစြာေသာ အေၾကာင္း ရွိ၏၊ဤ သည္မွာ“ ၀ိရတီ ” နွင့္ပတ္သက္၍ ၾကိဳတင္သိထားရမည့္ အခ်က္ အလက္မ်ား ျဖစ္ပါ၏။
၀ိရတိီသည္ သမၸတၱ၀ိရတီ သမာဒါန၀ိရတီ သမုေစၦဒ၀ိရတီ - ဟူ သုံးမ်ိဳးရွိ၏။သိကၡာပုဒ္ ေဆာက္ တည္မထားပဲ လြန္က်ဴးဖြယ္အာရုံေတြ႔မွ ေရွာင္ၾကဥ္မႈကုိ္ သမၸတၱ၀ိရတီ ဟုေခၚ၏၊ (သီလၾကိဳ တင္ေဆာက္တည္ မထားေသာ္လည္း လြန္က်ဴးဖြယ္အာရုံေတြ႔ပါက “ မိမိတုိ႔၏အမ်ိဳးအႏြယ္- မိမိ၏အသက္အရြယ္ - မိမိ၏အၾကားအျမင္ျပည့္၀ျခင္း ဗဟုသုတဂုဏ္ ” စသည္တုိ႔ကုိ ေထာက္ ၍ မေကာင္းမႈမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းသည္ သမၸတၱ၀ိရတီီ မည္၏ )။
ယင္းနွင့္ပတ္သက္၍ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု တင္ျပလုိပါ၏၊သီဟုိဠ္္ကြ်န္း၌ စကၠန တုိ႔ သားအမိ သုံးေယာက္ ေနထုိင္ၾက၏၊ တစ္ေန႔ စကၠန၏ မိခင္၌ ေရာဂါတစ္မ်ိဳးစြဲကပ္ လာ၍ ကြ်မ္းက်င္ေသာ သမားေတာ္ တစ္ဦးကိုပင့္၍ လူမမာအား ေဆးကုေပးဖုိ႔ အပ္ႏွံ ၾက၏၊ထုိ အခါ သမားေတာ္ႀကီးက ယုံသား လတ္လတ္ဆပ္ဆပ္ လုိအပ္ေၾကာင္း ေျပာေလ၏၊ထုိအခါအကုိ ႀကီးက ညီျဖစ္သူ စကၠနအား ယုံရွာရန္ ေတာသို႔ လႊတ္လိုက္၏။
အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္မုိးလရာသီျဖစ္၍ေကာက္ပဲသီးႏံွပင္ပ်ဳိေလးမ်ားစိမ္းစုိေန၏၊ေတာင္သူဦးႀကီး
မ်ားသည္ မိမိတုိ႔စုိက္ပ်ဳိးထားေသာ သီးပင္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးေနၾက၏၊ညီငယ္ စကၠန သည္ လယ္ေတာသို႔မၾကာမၾကာ ေရာက္ေနသူျဖစ္၏၊ ေကာက္ပင္ေလးမ်ားႏုပ်ဳိခ်ိန္ျဖစ္၍ ယုံမ်ား
လာေရာက္စားေသာက္တတ္ေၾကာင္း သူသိထား၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ လယ္ေတာသို႔ တန္းတန္းမတ္ မတ္ သူသြား၏၊ သူလယ္ေတာသို႔အေရာက္နွင့္ ေကာက္ပင္ႏုႏုေလးမ်ား စားရန္လာေသာ ယုံႏွင့္ တန္းတုိးေတာ့၏၊ယုံသည္ သူ႔ကုိ ျမင္လိုက္၍ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ျဖင့္ ထြက္ေျပးရင္း ႏြယ္ၾကိဳးျဖင့္ ျငိ၍ မိေနေတာ့၏၊ ဆက္မေျပးနုိင္ေတာ့၊ ေၾကာက္လြန္း၍ “ ကိရိ ကိရိ ” ဟု ေအာ္ေနေတာ့၏၊
စကၠနသည္ ယုံေအာ္သံၾကားရာသို႔ သြား၍ ယုံေလးကို အလြယ္တကူပင္ ဖမ္းယူလုိက္ေလ၏ ယုံကေလး သည္ ေၾကာက္လြန္း၍ အသားမ်ား တဆပ္ဆပ္တုန္ကာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ေ၀့ေန ေလျပီ၊ မိခင္အသက္ရွင္္ ေရးအတြက္ ယုံေလးေတာ့ ရေလျပီ၊ သူ ၀မ္းသာေန၏၊ အေမ့ ေရာဂါ အတြက္ ေဆးတလက္ကုိ သူ ရျပီး မဟုတ္ပါလား။
သူ ဆက္စဥ္းစားမွိျပန္၏၊ င့ါအေမ အသက္ရွင္ဖုိ႔အတြက္ ယုံေလးအသက္ကုိ စေတးမယ္ဆုိရင္ သင့္ေတာ္ပါ့မလား၊ သတၱ၀ါတုိင္းဟာ ေသမွာ ေၾကာက္ၾကတယ္တဲ့၊ ယုံသတၱ၀ါေလး၊ သူလည္း ေသမွာ ေၾကာက္ေနရွာတာပဲ၊ ၾကည့္စမ္း အသားမ်ား တဆပ္ဆပ္တုန္ျပိီး မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ ေ၀့ေနတယ္၊ သူ႔မွားလည္း သူ႔မိသားစု အသုိင္းအ၀ုိင္း ရွိေနမွာပဲေလ။
လူ႔အသက္ျဖစ္ျဖစ္ တိရစၦာန္အသက္ျဖစ္ျဖစ္ “ အသက္ ” ဟာ အသက္ပဲေလ၊ အသက္တုိင္းဟာ တန္ဖုိးးရွိတာခ်ည္းပဲ၊ င့ါအေမ အသက္ရွည္သန္ဖုိ႔အတြက္ ယုံေလးအသက္ကုိ ေပးဆပ္ရမယ္ ဆုိရင္ သဘာ၀မက်တဲ့ လုပ္ရပ္ပဲ၊သဘာ၀ကုိ ဆန္႔က်င္ရင္ သဘာ၀ရဲ႕ ဒါဏ္ခတ္ျခင္းကို မည္သူ မဆုိ မလြဲမေသြ ခံရမွာပဲေလ၊ သဘာ၀တရားဟာ မတရားတာ မရွိဘူး၊ တူညီတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈကုိ သူက ျပန္ျပီး ေပးတတ္စျမဲပဲ။ ငါ ယုံကေလးကုိ သတ္လုိက္မယ္ ဆုိရင္ သူ႔ရဲ႕ သက္တမ္းေစ့ “အသက္ ရွင္သန္ခြင့္ ” အခြင့္အေရးကုိ ခ်ိုဳးဖဲ့ပစ္လုိက္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။သူ႔ရဲ႕ ရွင္သန္ခြင့္အတုိင္း သူရွင္သန္ပါေစ၊ သူ႔အခြင့္အေရးကို ငါ ဘယ္ေတာ့မွ မဖ်က္ဆီးေတာ့ဘူး။ သူသည္ အသက္ ရွိခ်င္း စာနာစိတ္ကို ေကာင္းစြာ အေကာင္အထည္ေဖၚလုိက္ေပျပီ။
ျမဲစြာ ဆုပ္ကုိင္ထားေသာသူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည့္ ေလွ်ာ့သြား၏၊ ၾကမ္းတမ္း ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ အၾကင္နာလက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ သြားေပျပီ၊
ယုံကေလးသည္ သူ႔လက္မွ ခုန္၍ တဟုန္ထုိး ေျပးသြား၏၊မလွမ္း မကမ္းေရာက္ေတာ့ လည္ျပန္ ကေလး စကၠနကို ျပန္ၾကည့္ေန၏၊ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စမ်ားႏွင့္၊ သို႔ေသာ္ ယခုက်ေနေသာ မ်က္ရည္စမ်ားမွာ ၀မ္းသာမႈေၾကာင့္ က်ေသာ မ်က္ရည္စ မ်ား ျဖစ္၏၊ ယုံကေလး၏ ၀မ္းသာ မ်က္ရည္၊ ေသမင္းမွ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရသူ မည္သူ မဆုိ ၀မ္းမသာပဲ ေနႏုိင္ပါအံ့နည္း၊ သူ၏ မ်က္၀န္းမ်ားမွ စကၠနကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္ဟု မေျပာေသာ္လည္း ေျပာေနသည့္နွယ္၊
စကၠနသည္ စိတ္ထဲမွ ဆုေတာင္းေပးေန၏၊ ေအးျမၾကည္လင္ေသာ စမ္းေရးေလးကုိ စိတ္တုိင္း ၾကေသာက္၊လတ္ဆပ္ေသာ ျမက္သစ္ရြက္ႏုေလးမ်ားကိုအားပါးတရစား၊ ေအးျမေသာ ေလညွင္း ေလးမ်ားကုိ တ၀ႀကီး ရႈရႈိက္ရင္း မိသားစုအသုိင္းအ၀ုိင္းနွင့္ ထာ၀ရေပ်ာ္ရႊင္စြာေနႏုိင္ပါေစဟု။
စကၠန၏ အိမ္အျပန္ခရီးသည္ လက္ခ်ည္းဗလာ၊ သို႔ေသာ္ နွလုံးသားမွာေတာ့ အၾကင္နာ (ကရုဏာ) ဘာ၀နာတရားလည္း ပါလာပါ၏၊သူ႔သက္သတ္မႈမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း သီလတရား လည္း ပါလာ၏၊ ေဘးမဲ့အလွဴ အဘယဒါနလည္း ပါလာပါ၏၊။
လက္ထဲဘာမွ မပါ၊ ဗလာခ်ည္း ျပန္လာေသာ ညီငယ္ စကၠနကို အကုိုၾကီးက ေမးျမန္း၏၊ ဘယ္ မွာလဲ“ ယုံ ” ။ စကၠသည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ အကုိႀကီးကုိ ျပန္ေျပာျပ၏၊ အကုိႀကီး၏ မ်က္နွာ သည္ မဲ့ရာမွ ေမွာင္လာေတာ့၏၊ ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ အေမ့အသက္ထက္ မင့္က ယုံအသက္ကို တန္ဘုိးထားတဲ့ လူ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေပါ့ေလ.. လူနွင့္ယုံ တန္းတူထား၍ သူ႔ညီကုိ ေဒါသ ထြက္ေန၏၊ ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ ပါးစပ္မွ တတြတ္တြတ္ ၾကိမ္းေမာင္းေနေတာ့၏၊
စကၠနသည္ မိခင္အနား ကပ္သြား၏၊ မိခင္၏ မ်က္နွာကို ေသခ်ာစြာ စုိက္ၾကည့္၏၊ သားသမီးတို႔ အေပၚ အျမဲတန္း ျဗဟၼစိုရ္တရား ပြါးေနတဲ့ သားသမီးတုိ႔ရဲ႕ “ ျဗဟၼာ ” ၾကီးပါတကား။ ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ သူ၏ အတိတ္ကို ျပန္ၾကည့္၏၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္၏၊သူသည္ လူမွန္း သူမွန္း သိတတ္သည့္ အရြယ္မွစ၍ ယေန႔ခ်ိန္ထိ သက္ရွိ သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္ တေလမွ် သတ္ဘူးသည္ဟူ၍ မရွိခဲ့ေပ။ငါ့အတြက္ ငါ့အေမအတြက္ သစၥာမွတစ္ပါး အျခားမရွိျပီ၊
စကၠနသည္ မ်က္လုံးအစုံကုိ မိွတ္လို္က္၏၊ ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ အတိတ္ကုိ အာရုံျပဳ၍ “ မိမိသည္ ေမြးဖြါး သည္မွ စ၍ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ယခုသစၥာျပဳေနသည့္အခ်ိန္အထိ ေစတနာျဖင့္ ေစ့ေဆာ္ ၍မည္သည့္ သက္ရွိကုိမွ် သတ္မွိသည္ဟူ၍ မရွိစဘူးပါ မသိဘူးပါ ” ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဤမွန္ကန္ ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္ မိခင္ၾကီး၏ ေရာဂါသည္ ေပ်ာက္ကင္းပါေစသတည္း။
စကၠန၏ သစၥာစကား ဆုံးသည္နွင့္တျပိဳင္နက္ မိခင္ၾကီး၏ ေရာဂါေ၀ဒနာသည္ ပိန္းၾကာဖက္ျပင္ ေရမတင္ေလွ်ာ့က်ဘိသကဲ့သုိ႔ အျမတ္ျပတ္ ေပ်ာက္ကင္းသြားေတာ့၏။ မိခင္ႀကီးသည္ ေလွ်ာင္းေနရာမွ ထရပ္လုိက္၏၊ ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ သားငယ္ စကၠန၏နဖူးျပင္ကုိ ညင္သာစြာ နမ္းလုိက္၏၊ စြမ္းလိုက္တဲ့ ငါးသားေလးရဲ႕ “ ၀ိရတီ - သစၥာ ” ပါလားကြယ္၊ စကၠနသည္ ျပဳံးေန၏။ မိခင္အတြက္ သူ၏ သစၥာလက္နက္သည္ ေဆးတစ္စက္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္ ျဖစ္သြားခဲ့ျပိီ မဟုတ္ပါလား။
ေကာင္းသစ္
No comments:
Post a Comment