လြန္ေလျပီးေသာ အတိတ္ကာလ၊ ဗာရာဏသီျပည္ ျဗဟၼဒတ္မင္း ထီးနန္းစုိးစံခ်ိန္၊ဘုရား အေလာင္းေတာ္ ဆင္မ်ဳိး၌ ျဖစ္စဥ္က ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုျဖစ္၏၊
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ အကုသုိလ္မကင္း၍ တိရစၦာန္မ်ိဳး၌ ျဖစ္ရေသာ္လည္း မ်ားေသာ အားျဖင့္ အၾကီးအကဲအရာ၌ ျဖစ္ရသည္ကမ်ား၏။ယခုဘ၀၌လည္း ဆင္းရွစ္ေသာင္း၏ အၾကီး အကဲ ျဖစ္လာ၏၊ အဆင္းလွုျခင္း ကုိယ္လုံးကုိယ္ထည္ ၾကီးမားျခင္းနွင့္ျပည့္စုံ၍ ဆင္းအေပါင္း ျခံရံလွ်က္ ဆီးနွင္းမ်ားထူထပ္စြာ က်တတ္ေသာ ဟိမ၀ႏ ၱာေတာင္၌ ေနထုိင္၏။ ( ဘုရားေလာင္း
သည္ တိရစ ၦာန္မ်ိဳး၌ ျဖစ္ေသာအခါ အၾကီးဆုံးဆင္မ်ိဳး အငယ္ဆုံး ငုံးမ်ိဳး၌ ျဖစ္၏ )
ႏံွစုတ္ငွက္မသည္လည္း ထုိဆင္အေပါင္းတုိ႔နွင့္ မလွမ္းမကမ္းတစ္ေနရာ၌ ေနထုိင္ေနရင္းမွ သဘာ၀ အရ မ်ဳးိတူႏွံစုတ္ငွက္တစ္ေကာင္နွင့္အလြမ္းသင့္၍ ဥေလးမ်ား ထုိမွတစ္ဆင့္အေကာင္ ငယ္ေလးမ်ားကုိပင္ မ်ိဳးဆက္သစ္အျဖစ္ ဖြါးျမင္ျပီးေလျပီ၊
သုိ႔ေသာ္ အေကာင္ငယ္ေလးမ်ား အေတာင္မစုံေသး၍ မပ်ံနုိင္ေသးေခ်၊ ေျခေထာက္မ်ား မသန္ မာေသး၍ ေျမျပင္လည္း မသြားနုိင္ၾကေသးေပ။ မိခင္ နွံစုတ္ငွက္မေလးသည္ သားသား မီးမီးမ်ားကုိၾကည့္ရင္း ပီတိေတြေ၀ျဖာ၍ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နွင့္ ေပ်ာ္ေနရွာ၏၊ သူမရွိေတာ့ သည့္ ေနာက္ပုိင္း ရင္ေသြးငယ္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေလးမ်ား ေလာကအတြင္း ဆက္လက္ ရွင္သန္ ေနေပဦးမည္၊ ငါေသသြားေသာ္လည္း ငါ၏ ေသြးသားမ်ားသည္ ေသလိမ့္မည္ မဟုတ္ေသး ေခ်၊ သူတို႔မွ တဆင့္ - အဆင့္ဆင့္ ေသြးစက္ေလးမ်ား ဆင့္ပြါးကူးေျပာင္း၍ ရွင္သန္ေနရစ္ေပ လိမ့္ဦးမည္ ကမၻာေလာကၾကီး ရွိေနသ၍ ငါ့ေသြးသားမ်ားဆက္လက္၍ ရွင္သန္ေနေပလိမ့္ဦး မည္၊ ေအာ္ ကမ ၻာ မေက်မျခင္း ငါမေသေသးပါတကား။
သားတုိ႔ရုပ္ရည္ သီတာမည္သား ေရၾကည့္ခ်မ္းမွ် တစ္ေပါက္က်က မိဘတုိ႔၀မ္း ျငိမ္းစတမ္း တည္း - တဲ့၊ မိဘတုိင္းအတြက္ ဖဲြ႕ဆုိထားေသာ ကဗ်ာအပုိင္းအစေလးကုိ သတိယမွိပါ၏၊ ငွက္သည္လည္း ငွက္မ်ိဳးတုိ႔၏မိခင္မဟုတ္ပါလား၊မိခင္မွန္သမွ် သားသမီးတုို႔အေပၚ ထားရွိေသာ
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ အကုသုိလ္မကင္း၍ တိရစၦာန္မ်ိဳး၌ ျဖစ္ရေသာ္လည္း မ်ားေသာ အားျဖင့္ အၾကီးအကဲအရာ၌ ျဖစ္ရသည္ကမ်ား၏။ယခုဘ၀၌လည္း ဆင္းရွစ္ေသာင္း၏ အၾကီး အကဲ ျဖစ္လာ၏၊ အဆင္းလွုျခင္း ကုိယ္လုံးကုိယ္ထည္ ၾကီးမားျခင္းနွင့္ျပည့္စုံ၍ ဆင္းအေပါင္း ျခံရံလွ်က္ ဆီးနွင္းမ်ားထူထပ္စြာ က်တတ္ေသာ ဟိမ၀ႏ ၱာေတာင္၌ ေနထုိင္၏။ ( ဘုရားေလာင္း
သည္ တိရစ ၦာန္မ်ိဳး၌ ျဖစ္ေသာအခါ အၾကီးဆုံးဆင္မ်ိဳး အငယ္ဆုံး ငုံးမ်ိဳး၌ ျဖစ္၏ )
ႏံွစုတ္ငွက္မသည္လည္း ထုိဆင္အေပါင္းတုိ႔နွင့္ မလွမ္းမကမ္းတစ္ေနရာ၌ ေနထုိင္ေနရင္းမွ သဘာ၀ အရ မ်ဳးိတူႏွံစုတ္ငွက္တစ္ေကာင္နွင့္အလြမ္းသင့္၍ ဥေလးမ်ား ထုိမွတစ္ဆင့္အေကာင္ ငယ္ေလးမ်ားကုိပင္ မ်ိဳးဆက္သစ္အျဖစ္ ဖြါးျမင္ျပီးေလျပီ၊
သုိ႔ေသာ္ အေကာင္ငယ္ေလးမ်ား အေတာင္မစုံေသး၍ မပ်ံနုိင္ေသးေခ်၊ ေျခေထာက္မ်ား မသန္ မာေသး၍ ေျမျပင္လည္း မသြားနုိင္ၾကေသးေပ။ မိခင္ နွံစုတ္ငွက္မေလးသည္ သားသား မီးမီးမ်ားကုိၾကည့္ရင္း ပီတိေတြေ၀ျဖာ၍ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နွင့္ ေပ်ာ္ေနရွာ၏၊ သူမရွိေတာ့ သည့္ ေနာက္ပုိင္း ရင္ေသြးငယ္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေလးမ်ား ေလာကအတြင္း ဆက္လက္ ရွင္သန္ ေနေပဦးမည္၊ ငါေသသြားေသာ္လည္း ငါ၏ ေသြးသားမ်ားသည္ ေသလိမ့္မည္ မဟုတ္ေသး ေခ်၊ သူတို႔မွ တဆင့္ - အဆင့္ဆင့္ ေသြးစက္ေလးမ်ား ဆင့္ပြါးကူးေျပာင္း၍ ရွင္သန္ေနရစ္ေပ လိမ့္ဦးမည္ ကမၻာေလာကၾကီး ရွိေနသ၍ ငါ့ေသြးသားမ်ားဆက္လက္၍ ရွင္သန္ေနေပလိမ့္ဦး မည္၊ ေအာ္ ကမ ၻာ မေက်မျခင္း ငါမေသေသးပါတကား။
သားတုိ႔ရုပ္ရည္ သီတာမည္သား ေရၾကည့္ခ်မ္းမွ် တစ္ေပါက္က်က မိဘတုိ႔၀မ္း ျငိမ္းစတမ္း တည္း - တဲ့၊ မိဘတုိင္းအတြက္ ဖဲြ႕ဆုိထားေသာ ကဗ်ာအပုိင္းအစေလးကုိ သတိယမွိပါ၏၊ ငွက္သည္လည္း ငွက္မ်ိဳးတုိ႔၏မိခင္မဟုတ္ပါလား၊မိခင္မွန္သမွ် သားသမီးတုို႔အေပၚ ထားရွိေသာ
“ ေမတၱာစိတ္ကား ” တူညီၾကသည္သည္ ျဖစ္ပါ၏၊လူ တိရိစၦာန္ ကြဲျပား ခြဲျခားမႈကား ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။
တစ္ေန႔ ၊ ထုိတစ္ေန႔သည္ သူ႔ဘ၀ သူ႔အေတြးကုိ နင္းေခ်ျဖစ္ဆီးသြားေသာ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္ခဲ့၏
ထုိေန႔မ်ိဳးကို သူ႔ဘ၀၌ ၾကံဳ႕ေတြ႔ရလိမ့္မည္ဟု သူ လုံး၀ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ေပ၊ သုိ႔ေသာ္..
ေဗာဓိသတၱ (ဘုရားေလာင္း ) ဆင္မင္းသည္ ဆင္ရွစ္ေသာင္း ျခံရံလွ်က္ နွံစုတ္ငွက္မေလး ေန
သည့္ အိမ္ေဂဟာဆီသုိ႔ တေရြ႕ေရြ႕ လာေနေပျပီ၊ ႏံွစုတ္ငွက္မေလးသည္ ေၾကာခ်မ္းရုံသာ မက ရင္ပါခ်မ္းသြားေတာ့၏၊ ျမင္ေနရေသာ ဆင္အုပ္ၾကီးသာ ဒီလမ္းအတုိင္းလာမည္ဆုိပါက ငါ့ရင္ ေသြးငယ္မ်ား မသြားနုိင္ မပ်ံနုိင္ၾကေသးေခ်၊ သူတုိ႔ေျခၾကား နင္းျပားျပားသြားမွျဖင့္ ဒုကၡပဲ၊ ဆင္အုပ္ ၾကီသည္ နီးသထက္ နီးလာေလျပီ၊ နွံစုတ္ငွက္မေလးသည္ ဆင္အၾကီးအကဲျဖစ္ေသာ
ေဗာဓိသတၱ ဆင္မင္းကုိ ေတာင္ပန္ရွက္၍ ရွိခုိးေတာင္းပန္ေလ၏၊
ေတာရပ္ေပ်ာ္ရႊင္ ဆင္အေပါင္းတု႔ိ၏ အရွင္သခင္ျဖစ္ေသာ အသင္ဆင္မင္းကို က်မ ေတာင္ပန္ နွစ္ဖက္ ေကာင္းစြာရွက္္၍ ရွိခုိးပါ၏၊က်မ၏အသက္တမွ် ခ်စ္လွစြာေသာရင္ေသြး ႏုုနယ္သည့္ သားသမီးေလးမ်ားကုိ အသက္ခ်မ္းသာခြင့္ေပးသနားေတာ္မူပါ၊ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးမ်ား ေလာက မွာ ဆက္လက္၍ အသက္ ရွင္သန္ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ၊
ေဗာဓိသတၱ ဆင္္မင္းက ကရုဏာဖက္ ေမတၱာယွက္ေသာ အသံျဖင့္ “ အုိ ႏံွစုတ္ငွက္ငယ္ စုိးရိမ္းစိတ္မတြယ္ပါနဲ႔၊ အသက္အႏၱရာယ္ စုိးရိမ္ဖြယ္မရွိ၊ငါၾကည့္၍ စီစဥ္ပါ့မယ္၊ အသင္၏ စိတ္၀မ္း ေအးခ်မ္းစြာ ေနပါေလာ့ ” ဟု ဆုိကာငွက္အိမ္ေပၚ ေလးဘက္ခြ ရပ္ေက်ာ္၍ ေန၏၊ ဆင္အေပါင္းရွစ္ေသာင္းသည္ ဆင္မင္းေဘးက ျဖတ္ေက်ာ္၍သြားၾကရာ ဆင္းအေပါင္းေဘးမွ ေကာင္းေကာင္းၾကီး လြတ္သြားေပျပီ၊
ခုမွ ႏွံစုတ္ငွက္မေလး သက္ပ်င္းခ်နုိင္ေတာ့၏၊ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ ဆင္မင္းႀကီးရယ္၊ က်မ ဘယ္လုိ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး၊ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ “ ေက်းဇူး
တင္ပါတယ္လို႔သာ ” ေျပာပါရေစအုံး၊ အေရးၾကဳံလုိ႔ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လာရင္ က်မအသက္္ နွင့္ရင္းျပီး ေက်းဇူးဆပ္ပါ့မယ္။
ေက်းဇူးသိတတ္တာ ေကာင္းတဲ့အက်င့္စရုိက္တစ္ခုပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာ သိပ္လည္း စြဲစြဲလမ္း လမ္း မွတ္မထားပါနဲ႔၊ က်ႏုပ္ရဲ႕ ကူညီမႈဟာ ေႏွာင္ၾကိဳးမဲ့ ကူညီျခင္းပါ၊ အနာဂါတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မထားပါဘူး၊ တတ္နုိင္တဲ့ဘက္ကေန ကူညီခြင့္ရတာကုိပဲ ၀မ္းသာပါတယ္၊ က်ႏုပ္မွာ ခံယူခ်က္ မူေလး ခ်ထားတာ ရွိပါတယ္ “ နာက်င္သူကုိ ၾကင္နာျခင္းနွင့္ ကူညီမယ္၊လဲေနသူကုိ လက္တဲြ ထူလို႔ ကူညီမယ္၊ ယုိင္ေနသူကုိ ရပ္တည္ႏုိင္ေအာင္ ပန္႔ပုိးလုိ႔ ကူညီမယ္၊ အားငယ္သူကုိ အားေပးလုိ႔ ကူညီမယ္၊ ” စတဲ့ မူေလးပါပဲ။ဒါေၾကာင့္ က်ႏုပ္ရဲ႕ မူအရ က်ႏုပ္ကူညီေပးျခင္းပါ၊ စိတ္ထဲမွာ ေနွာင္ၾကိဳးတစ္ခုကဲ့သုိ႔ ေက်းဇူးတရားကုိ မွတ္မထားပါနဲ႔၊
ေဗာဓိသတၱ ဆင္မင္းက ဆက္လက္၍ “ အုိ ႏံွစုတ္ငွက္ငယ္ ငါတုိ႔၏ေနာက္မွာ စိတ္ၾကမ္း ကုိယ္ၾကမ္း ႏွလုံးသားမွာ အၾကင္နာခမ္းေနတဲ့ ေဒါသယမ္းခဲ ထိရုံေလးနဲ႔ ေပါက္ကြဲလြယ္တဲ့ ဆင္သင္းကြဲ တစ္ေကာင္ရွိတယ္၊ သူဟာ ငါ၏ စကားကုိ နားေထာင္သူမဟုတ္၊ သူလာ ေသာအခါ က်ိုဳးႏြံစြာ ေတာင္းပန္၍ သားသမီး အသက္ေဘး ခ်မ္းသာခြင့္ေပးရန္ ရွိခုိး၍ ေတာင္း ပန္ေလေလာ ” ဟု သတိေပးစကား ေျပာၾကားကာ ထုိေနရာမွ ထြက္ခြါသြား ေလေတာ့၏၊
မၾကာမီထုိေနရာသို႔(အရွင္ေဒ၀တၱအေလာင္းျဖစ္ေသာ)အေဖၚမဲ့ သင္းကြဲဆင္္တစ္ေကာင္ ေရာက္ လာေတာ့၏၊ ႏွံစုတ္ငွက္မသည္ က်ိဳးႏြံ႕ရုိေသစြာပင္ ေတာင္ပန္နွစ္ဖက္ ဖ်န္႔ကာယွက္၍ “ ေတာင္ စဥ္ေတာင္၀ွမ္း ေတာင္ခါးပန္းနွင့္ ေတာတန္းရြႊင္ေပ်ာ္ အုိတစ္ကုိေတာ္ဆင္မင္း က်မ ေတာင္ ပန္နွစ္ဖက္ ေကာင္းစြာယွက္၍ ရွိခုိးဦးတင္ ကန္ေတာ့ပန္းဆင္ပါ၏၊ ခ်စ္စြာေသာ ရင္ေသြး အားငယ္ေနရွာေသာ က်မသားသမီးေလးမ်ားကုိ မနင္းေက်ာ္ေရွာင္ ေဘးကင္း ေအာင္ျပဳ ဇီ၀ိတဒါနအမႈ ျပဳေတာ္မူ၍ ေဘးမဲ့အလွဴ ေပးေတာ္မူပါ ” ဟု ရွိခုိး ေတာင္းပန္ေလ၏။
အရြယ္ေသးနုပ္ ခြန္အားစုတ္သည့္္ ဟယ္ႏွံစုတ္ငယ္မ၊ ရွိခုိးေလဟန္ ေတာင္းပန္ခယ သင္တုပ္ ကြလည္း ငါ - မသနား၊ကရုဏာမထားနုိင္ဘူး၊ သင့္သားသင့္ေသြး မ်ိဳးဆက္သစ္ရွင္သန္ေရး သင္အေရးထားလည္း ငါမထား နင္းေခ်ကာ ငါသြားမည္ သင္ဘာမ်ား တတ္ႏုိင္ပါအ့ံနည္း၊ ခြန္အား ေသးနုပ္ သင္ကဲ့သုိ႔ငွက္စုတ္ အေကာင္းတစ္သိန္းအုပ္ေတာင္ ငါထည့္မတြက္၊ ဘယ္ ေျခ တဘက္နွင့္နင္းေခ် အားလုံးကုိ အသက္ဇီ၀ိန္ေခြ်နုိင္တယ္ သိလား။
ကြာခ်င္တုိင္းကြာ ခႏၶာခ်င္း မယွဥ္္သာတဲ့ငါ့ကုိ သင္က ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္မွာတဲ့လဲ၊ သင့္စကား ဂရုမျပဳ ငါထင္ရာ ငါျပဳမည္၊ ယခုပင္ သင့္ေသြးသား ဘယ္ေခ်ဖ်ားျဖင့္ နင္းထားျပီ၊ ေသြးသား ေတြမႈန္႔မႈန္႔ညက္ က်င္ငယ္ခြက္မွာ ေမ်ာေပေတာ့၊ ေျပာလည္းေျပာ ျပဳလည္းျပဳ ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ ထုိေနရာမွ နွာေမာင္းကုိေမာ့ အစြယ္ကုိေကာ့၍ ခပ္ေသာ့ေသာ့ေလး ထြက္ခြါသြားေလေတာ့၏၊
သူျပဳခ်င္သည္ကုိ ျပဳလိုက္ရ၍ သူ႔ကုိယ္သူ ေအာင္နုိင္သူဟု ထင္မွတ္သြား၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာင္နုိင္သူတုိ႔၏မာန္ ေအာင္နုိင္သူတုိ႔၏ဟန္ မာန္အျပည့္ ဟန္အျပည့္ျဖင့္ ထြက္ခြါသြားျခင္း
ျဖစ္၏၊
ႏွံစုတ္ငွက္မေလးသည္ ဥမမယ္ စာမေျမာက္ေသးသည့္ ရင္ေသြးငယ္မ်ားကုိ အၾကင္နာမဖက္ ရက္စက္စြာျပဳမူ၍ ထြက္ခြါသြားေသာဆင္ေျပာင္ႀကီး၏ မဲနက္ေသာေက်ာျပင္ကို မီးေတာက္လု မတတ္ျဖစ္ေသာ မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ နာက်ည္းစြာ စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ေနရင္းမွ…
( ဆက္ရန္ - ေကာင္းသစ္ )
တစ္ေန႔ ၊ ထုိတစ္ေန႔သည္ သူ႔ဘ၀ သူ႔အေတြးကုိ နင္းေခ်ျဖစ္ဆီးသြားေသာ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္ခဲ့၏
ထုိေန႔မ်ိဳးကို သူ႔ဘ၀၌ ၾကံဳ႕ေတြ႔ရလိမ့္မည္ဟု သူ လုံး၀ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ေပ၊ သုိ႔ေသာ္..
ေဗာဓိသတၱ (ဘုရားေလာင္း ) ဆင္မင္းသည္ ဆင္ရွစ္ေသာင္း ျခံရံလွ်က္ နွံစုတ္ငွက္မေလး ေန
သည့္ အိမ္ေဂဟာဆီသုိ႔ တေရြ႕ေရြ႕ လာေနေပျပီ၊ ႏံွစုတ္ငွက္မေလးသည္ ေၾကာခ်မ္းရုံသာ မက ရင္ပါခ်မ္းသြားေတာ့၏၊ ျမင္ေနရေသာ ဆင္အုပ္ၾကီးသာ ဒီလမ္းအတုိင္းလာမည္ဆုိပါက ငါ့ရင္ ေသြးငယ္မ်ား မသြားနုိင္ မပ်ံနုိင္ၾကေသးေခ်၊ သူတုိ႔ေျခၾကား နင္းျပားျပားသြားမွျဖင့္ ဒုကၡပဲ၊ ဆင္အုပ္ ၾကီသည္ နီးသထက္ နီးလာေလျပီ၊ နွံစုတ္ငွက္မေလးသည္ ဆင္အၾကီးအကဲျဖစ္ေသာ
ေဗာဓိသတၱ ဆင္မင္းကုိ ေတာင္ပန္ရွက္၍ ရွိခုိးေတာင္းပန္ေလ၏၊
ေတာရပ္ေပ်ာ္ရႊင္ ဆင္အေပါင္းတု႔ိ၏ အရွင္သခင္ျဖစ္ေသာ အသင္ဆင္မင္းကို က်မ ေတာင္ပန္ နွစ္ဖက္ ေကာင္းစြာရွက္္၍ ရွိခုိးပါ၏၊က်မ၏အသက္တမွ် ခ်စ္လွစြာေသာရင္ေသြး ႏုုနယ္သည့္ သားသမီးေလးမ်ားကုိ အသက္ခ်မ္းသာခြင့္ေပးသနားေတာ္မူပါ၊ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးမ်ား ေလာက မွာ ဆက္လက္၍ အသက္ ရွင္သန္ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ၊
ေဗာဓိသတၱ ဆင္္မင္းက ကရုဏာဖက္ ေမတၱာယွက္ေသာ အသံျဖင့္ “ အုိ ႏံွစုတ္ငွက္ငယ္ စုိးရိမ္းစိတ္မတြယ္ပါနဲ႔၊ အသက္အႏၱရာယ္ စုိးရိမ္ဖြယ္မရွိ၊ငါၾကည့္၍ စီစဥ္ပါ့မယ္၊ အသင္၏ စိတ္၀မ္း ေအးခ်မ္းစြာ ေနပါေလာ့ ” ဟု ဆုိကာငွက္အိမ္ေပၚ ေလးဘက္ခြ ရပ္ေက်ာ္၍ ေန၏၊ ဆင္အေပါင္းရွစ္ေသာင္းသည္ ဆင္မင္းေဘးက ျဖတ္ေက်ာ္၍သြားၾကရာ ဆင္းအေပါင္းေဘးမွ ေကာင္းေကာင္းၾကီး လြတ္သြားေပျပီ၊
ခုမွ ႏွံစုတ္ငွက္မေလး သက္ပ်င္းခ်နုိင္ေတာ့၏၊ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ ဆင္မင္းႀကီးရယ္၊ က်မ ဘယ္လုိ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး၊ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ “ ေက်းဇူး
တင္ပါတယ္လို႔သာ ” ေျပာပါရေစအုံး၊ အေရးၾကဳံလုိ႔ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လာရင္ က်မအသက္္ နွင့္ရင္းျပီး ေက်းဇူးဆပ္ပါ့မယ္။
ေက်းဇူးသိတတ္တာ ေကာင္းတဲ့အက်င့္စရုိက္တစ္ခုပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာ သိပ္လည္း စြဲစြဲလမ္း လမ္း မွတ္မထားပါနဲ႔၊ က်ႏုပ္ရဲ႕ ကူညီမႈဟာ ေႏွာင္ၾကိဳးမဲ့ ကူညီျခင္းပါ၊ အနာဂါတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မထားပါဘူး၊ တတ္နုိင္တဲ့ဘက္ကေန ကူညီခြင့္ရတာကုိပဲ ၀မ္းသာပါတယ္၊ က်ႏုပ္မွာ ခံယူခ်က္ မူေလး ခ်ထားတာ ရွိပါတယ္ “ နာက်င္သူကုိ ၾကင္နာျခင္းနွင့္ ကူညီမယ္၊လဲေနသူကုိ လက္တဲြ ထူလို႔ ကူညီမယ္၊ ယုိင္ေနသူကုိ ရပ္တည္ႏုိင္ေအာင္ ပန္႔ပုိးလုိ႔ ကူညီမယ္၊ အားငယ္သူကုိ အားေပးလုိ႔ ကူညီမယ္၊ ” စတဲ့ မူေလးပါပဲ။ဒါေၾကာင့္ က်ႏုပ္ရဲ႕ မူအရ က်ႏုပ္ကူညီေပးျခင္းပါ၊ စိတ္ထဲမွာ ေနွာင္ၾကိဳးတစ္ခုကဲ့သုိ႔ ေက်းဇူးတရားကုိ မွတ္မထားပါနဲ႔၊
ေဗာဓိသတၱ ဆင္မင္းက ဆက္လက္၍ “ အုိ ႏံွစုတ္ငွက္ငယ္ ငါတုိ႔၏ေနာက္မွာ စိတ္ၾကမ္း ကုိယ္ၾကမ္း ႏွလုံးသားမွာ အၾကင္နာခမ္းေနတဲ့ ေဒါသယမ္းခဲ ထိရုံေလးနဲ႔ ေပါက္ကြဲလြယ္တဲ့ ဆင္သင္းကြဲ တစ္ေကာင္ရွိတယ္၊ သူဟာ ငါ၏ စကားကုိ နားေထာင္သူမဟုတ္၊ သူလာ ေသာအခါ က်ိုဳးႏြံစြာ ေတာင္းပန္၍ သားသမီး အသက္ေဘး ခ်မ္းသာခြင့္ေပးရန္ ရွိခုိး၍ ေတာင္း ပန္ေလေလာ ” ဟု သတိေပးစကား ေျပာၾကားကာ ထုိေနရာမွ ထြက္ခြါသြား ေလေတာ့၏၊
မၾကာမီထုိေနရာသို႔(အရွင္ေဒ၀တၱအေလာင္းျဖစ္ေသာ)အေဖၚမဲ့ သင္းကြဲဆင္္တစ္ေကာင္ ေရာက္ လာေတာ့၏၊ ႏွံစုတ္ငွက္မသည္ က်ိဳးႏြံ႕ရုိေသစြာပင္ ေတာင္ပန္နွစ္ဖက္ ဖ်န္႔ကာယွက္၍ “ ေတာင္ စဥ္ေတာင္၀ွမ္း ေတာင္ခါးပန္းနွင့္ ေတာတန္းရြႊင္ေပ်ာ္ အုိတစ္ကုိေတာ္ဆင္မင္း က်မ ေတာင္ ပန္နွစ္ဖက္ ေကာင္းစြာယွက္၍ ရွိခုိးဦးတင္ ကန္ေတာ့ပန္းဆင္ပါ၏၊ ခ်စ္စြာေသာ ရင္ေသြး အားငယ္ေနရွာေသာ က်မသားသမီးေလးမ်ားကုိ မနင္းေက်ာ္ေရွာင္ ေဘးကင္း ေအာင္ျပဳ ဇီ၀ိတဒါနအမႈ ျပဳေတာ္မူ၍ ေဘးမဲ့အလွဴ ေပးေတာ္မူပါ ” ဟု ရွိခုိး ေတာင္းပန္ေလ၏။
အရြယ္ေသးနုပ္ ခြန္အားစုတ္သည့္္ ဟယ္ႏွံစုတ္ငယ္မ၊ ရွိခုိးေလဟန္ ေတာင္းပန္ခယ သင္တုပ္ ကြလည္း ငါ - မသနား၊ကရုဏာမထားနုိင္ဘူး၊ သင့္သားသင့္ေသြး မ်ိဳးဆက္သစ္ရွင္သန္ေရး သင္အေရးထားလည္း ငါမထား နင္းေခ်ကာ ငါသြားမည္ သင္ဘာမ်ား တတ္ႏုိင္ပါအ့ံနည္း၊ ခြန္အား ေသးနုပ္ သင္ကဲ့သုိ႔ငွက္စုတ္ အေကာင္းတစ္သိန္းအုပ္ေတာင္ ငါထည့္မတြက္၊ ဘယ္ ေျခ တဘက္နွင့္နင္းေခ် အားလုံးကုိ အသက္ဇီ၀ိန္ေခြ်နုိင္တယ္ သိလား။
ကြာခ်င္တုိင္းကြာ ခႏၶာခ်င္း မယွဥ္္သာတဲ့ငါ့ကုိ သင္က ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္မွာတဲ့လဲ၊ သင့္စကား ဂရုမျပဳ ငါထင္ရာ ငါျပဳမည္၊ ယခုပင္ သင့္ေသြးသား ဘယ္ေခ်ဖ်ားျဖင့္ နင္းထားျပီ၊ ေသြးသား ေတြမႈန္႔မႈန္႔ညက္ က်င္ငယ္ခြက္မွာ ေမ်ာေပေတာ့၊ ေျပာလည္းေျပာ ျပဳလည္းျပဳ ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ ထုိေနရာမွ နွာေမာင္းကုိေမာ့ အစြယ္ကုိေကာ့၍ ခပ္ေသာ့ေသာ့ေလး ထြက္ခြါသြားေလေတာ့၏၊
သူျပဳခ်င္သည္ကုိ ျပဳလိုက္ရ၍ သူ႔ကုိယ္သူ ေအာင္နုိင္သူဟု ထင္မွတ္သြား၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာင္နုိင္သူတုိ႔၏မာန္ ေအာင္နုိင္သူတုိ႔၏ဟန္ မာန္အျပည့္ ဟန္အျပည့္ျဖင့္ ထြက္ခြါသြားျခင္း
ျဖစ္၏၊
ႏွံစုတ္ငွက္မေလးသည္ ဥမမယ္ စာမေျမာက္ေသးသည့္ ရင္ေသြးငယ္မ်ားကုိ အၾကင္နာမဖက္ ရက္စက္စြာျပဳမူ၍ ထြက္ခြါသြားေသာဆင္ေျပာင္ႀကီး၏ မဲနက္ေသာေက်ာျပင္ကို မီးေတာက္လု မတတ္ျဖစ္ေသာ မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ နာက်ည္းစြာ စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ေနရင္းမွ…
( ဆက္ရန္ - ေကာင္းသစ္ )
No comments:
Post a Comment