ဘ၀ထဲ
လာတုန္းက ငါတစ္ေယာက္ထဲေပါ့..
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ .. ေလ
အေမ . အေဖ
ညီအကုိ ေမာင္နွမေတြ
မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ
တုိးလုိ႔ တုိးလုိ႔ လာေနေပါ့ ..။
ထုိမွ တဆင့္တက္ ..
ဘ၀လက္တြဲေဖၚ ၾကင္ဖက္
ဆင္းသက္လာတဲ့ ရင္ေသြးမ်ား
သားေလးေတြ သမီးေလးေတြ
ေျမးေလးေတြ ျမစ္ေလးေတြ၀န္းရံ
အျခံအရံေတြ ေပါလုိ႔ေနျပန္ေပါ့..
ဒီလုိနဲ႔ ေတာင္စြယ္
ေနမင္း အထပ္ထပ္ ကြယ္ခဲ့
ငါရဲ႕ ပ်ဳိရြယ္ျခင္း
ခဏခ်င္း တစ္စခ်င္း ဆုတ္ယုတ္
နုပ်ဳိျခင္း နိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့ေပါ့..။
ထုိမွ သက္ဆင္း
အုိျခင္း နာျခင္း
ေသမင္းနွင့္ ရင္ဆုိင္
(ဘယ္သူမွ မကူနုိင္ေတာ့ )
မနုိင္သူ ငါ့မွာ
အလာလိုပဲ
ဗလာကိုယ္ထဲ
တစ္ေယာက္ထဲ
(သံသရာခရီးကုိ)
ေလွ်ာက္ျမဲ ေလွ်ာက္လွ်က္ပါပဲေပါ့..။
ေကာင္းသစ္
No comments:
Post a Comment